شیوع عفونت هلیکوباکترپیلوری، علایم بالینی، آندوسکوپیک و آزمایشگاهی آن در کودکان بیمارستان قائم مشهد سال های ۷۶-۱۳۷۵

سابقه و هدف: با توجه به شیوع هلیکوباکترپیلوری در بیماری های دستگاه گوارش فوقانی در افراد بالغ و عوارض شناخته شده آن و عدم آگاهی از وضعیت آن در کودکان و به منظور تعیین شیوع خصوصیات بالینی، آندوسکوپیک و آزمایشگاهی عفونت هلیکوباکترپیلوری، این تحقیق بر روی کودکانی که در سال های 76-1375 در بیمارستان قائم مشهد به دلایل مختلف آندوسکوپی شدند، انجام گرفت. مواد و روش ها: پژوهش حاضر به روش توصیفی (descriptive) بر روی کودکان کمتر از 16 سال که به علل گوارشی مراجعه نمودند، صورت پذیرفت. خصوصیات فردی، علایم بالینی و شکایات، یافته های آندوسکوپی و آزمایشگاهی ثبت گردید. نمونه های بیوپسی در کمتر از 6 ساعت و در محیط استوارت به آزمایشگاه منتقل و در محیط کلمبیا آگار کشت داده شد. تشخیص عفونت براساس مورفولوژی پرگنه ها و آزمایش های اوره آز، اکسیداز و کاتالاز انجام و شیوع عفونت در نمونه ها تعیین و در جامعه برآورد گردید. یافته ها: از 59 بیمار واجد شرایط در سنین 3±9.2 سال که 26 نفر پسر بودند، عفونت هلیکوباکتر در 41% دیده شد. شایع ترین شکایت بیماران، درد شکم (83%) و مهم ترین یافته آندوسکوپی، التهاب معده در 76% و التهاب اثنی عشر در 68% بود. نسبت ابتلای دختر و پسر مساوی و شایع ترین شکایت بیماران دارای کشت مثبت، ترش کردن یا سوزش سر دل می باشد. نتیجه گیری: عفونت هلیکوباکتر در تظاهرات گوارشی کودکان نیز مطرح است. شیوع آن 2 تا 3 برابر بیشتر از منابع کتاب های مرجع می باشد. تحقیقات بیشتر برای تعیین شیوع، نقش با علایم بالینی، شکایات و سرانجام آن در بیماران مبتلا را توصیه می نماید.